سالگرد رحلت حضرت امام خمینی قدس سره‌الشریف

راز چهره همیشه آرام و قلب مطمئن امام

«… چه در بازداشت و زندان و چه در خانه خویش، آنگاه که تکیه بر دیوار اتاق خودش زده بود، یک‌جور حرف می‌زد. چه آن موقع که در معرض تهدید قطعی بود و تهدیدهای جدی متوجه‌اش بود، اعم از اینکه در خانه‌اش بریزند، ایشان را بگیرند، تبعیدش کنند و حتی بکشند…. در ایشان اثری نداشت. همان حرفی را می‌زد که در وقت آسایش. در وجود ایشان چند چیز ملحوظ بود؛ نه‌تردید در کار بود، با قاطعیت حرف می‌زد و نه تغییر در کار بود که در یک وضعیتی یک جور حرف بزنند و در وضعیت دیگر، جور دیگر. غالباً یک فرد سیاسی تا در خانه‌اش نشسته و تکیه به دیوار اتاقش زده و مریدهایش دورش هستند، یک جوری شخصیت دارد و حرف‌هایش را ارائه می‌کند، وقتی دستگیرش می‌کنند و یک مقدار تهدیدش می‌کنند و فشار به او می‌آورند، برنامه‌هایش عوض می‌شود. اما امام این‌چنین نبود…»

این جملات بخشی از گفت‌و‌گو با مرحوم آیت‌الله ممدوحی از یاران قدیمی نهضت امام و عضو سابق مجلس خبرگان رهبری درباره خصوصیات و ویژگی‌های حضرت امام خمینی (رحمه‌الله‌‌علیه) بود. شاید این خصوصیت حضرت امام در تصاویر و عکس‌های ایشان نیز از همان سال‌های ابتدائی نهضت، مشخص و معلوم بود.

به‌نظر می‌آید این اعتقاد راسخ حضرت امام به ادای وظیفه و تکلیف الهی و جلب رضایت خداوند (بدون اعتنا بر شکست و یا پیروزی ظاهری) بود که باعث شد ایشان در تمام طول زندگی و به خصوص دوران مبارزه علیه رژیم شاه که به مقابله با تمامی مستکبرین و قلدران روی زمین کشیده شد، ذره‌ای ‌ترس و‌ تردید و هراس به خود راه ندهند.

شاید بتوان یکی از مصادیق روشن این سخن را، کلمه‌ای دانست که امام در پرواز انقلاب در 12 بهمن 1357 به آن خبرنگار گفت، وقتی پرسید حالا که پس از 15 سال به میهن بازمی‌گردید، چه احساسی دارید و امام در حالی که بزرگ‌ترین خطرها از جمله هدف قرار دادن یا ربوده شدن هواپیما، ایشان و سایر مسافرین را تهدید می‌کرد، با همان آرامش خاطر همیشگی و طمأنینه قلبی فرمودند که «هیچ»!

بی‌مناسبت نیست شرح این خصوصیات و ویژگی‌های اخلاقی و رفتاری حضرت امام که از اعتقاد قلبی‌شان به خدای تبارک و تعالی ناشی می‌شد و از مهم‌ترین عوامل تأثیر رهبری ایشان در پیروزی نهضت اسلامی مردم ایران تلقی گردید را از زبان خود آیت‌الله سعیدی بشنویم که از نزدیک‌ترین و پاکبازترین یاران امام به شمار می‌آمد. آیت‌الله سعیدی در سخنرانی 7 مهرماه 1346 در مسجد حضرت امام موسی بن جعفر(علیه‌السلام) گفت:

«…یک وقتی من از بعضی حرف‌هایی که شنیده بودم، وحشت کردم. رفتم خدمت ایشان، نزدیک غروب آفتاب بود و وضو گرفته بودند و مهیای نماز مغرب و عشاء. اجازه طلبیدم… ایشان چون عنایت بیشتری داشتند به ما اجازه دادند. مطلب را بهشان عرض کردم. فرمودند که من بر حرف خودم باقی هستم. عرض کردم: آقا شما را تنها می‌گذارند و نه تنها طرف شما دولت ایران، بلکه آمریکاست. فرمود: سعیدی، اگر جن و انس یک طرف باشند و من یک طرف، حرف همین است که می‌گویم، برو برگرد ندارد. من فهمیدم که نه، این یک قدرت دیگری است. ایشان دربند این نیست که یاوری باشد یا نباشد. مطلب را فهمیده و رویش هم ایستاده و بعد هم معلوم شد حق با ایشان است…»

به‌نظر می‌آید این، همه راز آن‌چهره و رفتار و خصوصا عکسی است که به‌عنوان یکی از شمایل‌های ماندگار نهضت امام خمینی و انقلاب اسلامی جاودانه شد و بعضا به‌عنوان شناسنامه دوران مبارزه علیه شاه و آمریکا و استعمار، مورد توجه قرار می‌گیرد. انگار که این جملات نامه امام به شهید سعیدی را تکرار می‌کند که:

«…از امثال جنابعالی صبر و انتظار فرج مطلوب است و هیچ‌گاه از فضل الهی مأیوس نباشید. ان‌شاءالله فرج نزدیک است. چه بسیار شود که خداوند تعالی به واسطه عنایاتی خاصه که دارد، انسان را مبتلا می‌کند به اموری که قهرا توجه او را به ذات اقدس خود جلب کند و چه‌بسا که رحمت‌ها به‌صورت قهر و غضب جاری می‌گردد…»

دفتر_پژوهش‌های_مؤسسه_کیهان